चिंतन: आम्ही हिमवादळात सापडतो...भाग ३

आम्ही या वादळात अडकलो असतानाची पहिलीच रात्र. दमून आम्ही रात्री लवकरच नऊ च्या सुमारास झोपी गेलो.

रात्री साडेदहाच्या सुमारास आमच्या तंबूजवळून घोड्यांच्या खिंकाळण्याचा आणि टापांचा आवाज आल्याने आम्हाला जाग आली. आमच्या जवळच काही गुराखी घोडे घेऊन राहिले होते. त्यांचे घोडे मोकळेच होते आणि हे गुराखी या हिमवृष्टीताही अंगावर त्यांचे अतिशय उबदार घोंगडे घेऊन उघड्यावर झोपत असत.मागील दोन भागांत वर्णन केल्याप्रमाणे आम्ही १९८७ साली राष्ट्र सेवादल ठाणे तर्फे हिमालयन ट्रेकला गेलो असता अचानक आलेल्या हिमवादळात अडकलो. चार दिवस हिमालयातील फारशी वर्दळ नसलेल्या ठिकाणी तंबूत आम्ही अडकलो होतो.आम्हाला जाग आल्यावर सहज बाहेर लक्ष गेले. तंबूचे कापड अर्धपारदर्शक होते. बाहेर पडलेल्या बर्फाने आणि आजूबाजूच्या हिमाच्छादित शिखरांमुळे आसमंत उजळून निघाला होता. त्यामुळे तंबूच्या बाहेरचे पुसटसे दिसत होते. आमच्या तंबूंपैकी मुलींच्या तंबूबाहेर एक अस्वलाची जोडी आली होती आणि ती अस्वले त्या तंबूला नाक लावून वास घेत होती. तंबूतील खाद्यपदार्थांचा त्यांना वास येत असावा. तंबूच्या आतून मुलींचा गप्पांचा आवाज येत होता.

अस्वल हे सर्वात धोकादायक प्राण्यांमधील समजले जाते. अस्वलाच्या तडाख्यात कोणी माणूस सापडलाच तर तो जिवंत रहाणे कठीण असते. जिवंत राहिलाच तर त्याचे डोळे सर्वसाधारणपणे जातात, तोंडही विद्रूप होते. अस्वलाचे हात (पुढील पाय) माणसाच्या तोंडाच्या पातळीवर येत असल्याने ते तोंड ओरबडतात. मुलींना या धोक्याची कल्पनाच नव्हती. आमच्या तंबूतील मुलांनी तंबूत ठेवलेल्या काठ्या हातात घेतल्या. गरज पडल्यास अस्वलाशी दोन हात करण्याची तयारी केली. पण त्या अस्वलांना बहुदा तंबूच्या आत कसे शिरायचे हे कळले नसावे. त्यांना सहज तंबू फाडता आला असता. पण त्यांना ती गोष्ट नवी असल्याने समजले नाही. थोड्या वेळाने ही अस्वले निघून गेली. आम्हाला रात्रभर नीट झोप लागली नाही. दुसऱ्या दिवशी मुलींना विचारता, त्यांना अस्वल जवळपास आले आहे हे अस्वलाच्या आवाजावरून कळले होते असे समजले. पण अस्वल हे किती धोकादायक प्राणी आहे याची त्यांना कल्पना नव्हती. मुलींपैकी एका मुलीच्या घराच्या बाजूला नेहमी दरवेशांचा तळ पडत असे. त्यामुळे ती अस्वलांना सरावली होती आणि तिची अस्वलांची भीती गेली होती. तिनेच अस्वलांचा आवाज ओळखला होता.

आम्ही तेथे असेपर्यंत रोज रात्री ही अस्वलांची जोडी येत असे आणि आमचे तंबू हुंगून जात असे. काही अघटीत घडले नाही. चार दिवसांनी हिमवृष्टी थांबताच आम्ही तेथून निघण्याचा निर्णय घेतला.